ΑΓΩΓΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΟΤΗΤΑΣ ΤΕΚΝΟΥ ΓΕΝΝΗΜΕΝΟΥ ΣΕ ΓΑΜΟ – ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΤΟΥ ΤΕΚΝΟΥ ΛΟΓΩ ΨΕΥΔΩΝ ΙΣΧΥΡΙΣΜΩΝ – ΜΗ ΣΤΟΙΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΗΣ ΔΥΣΦΗΜΗΣΗΣ – ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΑΔΙΚΟΥ ΤΗΣ ΑΠΛΗΣ ΔΥΣΦΗΜΗΣΗΣ ΛΟΓΩ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΟΥ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΟΣ – ΔΕΚΤΗ Η ΕΝΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΕΝΑΓΟΜΕΝΟΥ – ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΧΡΗΜΑΤΙΚΗΣ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗΣ ΛΟΓΩ ΗΘΙΚΗΣ ΒΛΑΒΗΣ. ΑΟΡΙΣΤΙΑ ΑΙΤΗΜΑΤΟΣ ΓΙΑ ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΟΛΗΣ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. ΕΦΕΤΕΙΟ. Στην επίδικη περίπτωση, η ενάγουσα ιστορούσε, ότι με τον εναγόμενο τέλεσαν γάμο κατά τη διάρκεια του οποίου απέκτησαν μία θυγατέρα, η δε, έγγαμη συμβίωσή τους λύθηκε με δικαστική απόφαση, ότι ο εναγόμενος δολίως και παρανόμως ισχυριζόταν ότι δεν είναι ο γνήσιος και βιολογικός πατέρας της κόρης τους και διέδιδε ότι δεν ήταν η ενάγουσα πιστή στο γάμο τους, ενώ κατέθεσε και αγωγή προσβολής πατρότητας, στην οποία περιέλαβε συκοφαντικούς και προσβλητικούς της προσωπικότητάς της ισχυρισμούς, εν γνώσει του ψεύδους τους – Επί της αγωγής του, διατάχθηκε αρχικά πραγματογνωμοσύνη, μετά τη διενέργεια της οποίας αποδείχθηκε ότι η θυγατέρα της αποτελεί γνήσιο βιολογικό τέκνο του εναγόμενου. Στην προκείμενη περίπτωση, κατ’αρχάς το αγωγικό αίτημα περί παράλειψης της προσβολής της προσωπικότητας της ενάγουσας ήταν αόριστο, καθώς ελλείπει η ύπαρξη βάσιμης απειλής επικείμενης μελλοντικής προσβολής. Περαιτέρω, προκύπτει ότι ο εναγόμενος είχε την εύλογη πεποίθηση, ότι τα διαλαμβανόμενα στην επίδικη αγωγή του, προσβολής πατρότητας, ήταν αληθή και συνεπώς δεν στοιχειοθετείται η εκ μέρους του τέλεση του αδικήματος της συκοφαντικής δυσφήμησης. Η συμπεριφορά του, όμως, ενέχει τα στοιχεία της απλής δυσφήμησης, ωστόσο αποδείχθηκε ότι ο εναγόμενος προέβη στην εν λόγω ενέργεια όχι με πρόθεση να δυσφημήσει την ενάγουσα και να βλάψει την τιμή της, αλλά από δικαιολογημένο ενδιαφέρον του για τη διαφύλαξη έννομου συμφέροντος του, το οποίο συνίστατο στο να διαπιστώσει εάν είναι πράγματι ο βιολογικός πατέρας της ανήλικης. Για το λόγο αυτό η πρέπει να γίνει δεκτή ως ουσία βάσιμη η εκ του άρθρου 367 παρ, 1 γ’ ΠΚ σχετική ένστασή του. Επομένως, αιρομένου του αδίκου χαρακτήρα της απλής δυσφήμησης, η ενάγουσα δεν δικαιούται την αιτούμενη χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης. Δέχεται την έφεση κατά της υπ’ αρ. 14982/23 απόφασης του ΠολΠρωτΘεσ, όσον αφορά το αγωγικό αίτημα περί παραλείψεως της προσβολής της προσωπικότητας της ενάγουσας, καθώς και κατά τη διάταξη των δικαστικών εξόδων. [ Αρ. 2 παρ. 1, 25 παρ.3 Συντ., αρ. 57, 281, 914, 919, 920, 932 ΑΚ, αρ. 947 παρ.1 ΚΠολΔ, αρ. 361-363, 367 παρ.1 ΠΚ, αρ. 522, 524 παρ.1, 525, 526, 536 ΚΠολΔ, αρ. 8 παρ. 1 Ν. 4411/16 ]