ΤΡΑΠΕΖΑ – ΘΕΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΕΚΚΑΘΑΡΙΣΗΣ – ΕΠΑΛΗΘΕΥΣΗ ΑΠΑΙΤΗΣΕΩΝ – ΑΝΑΚΟΠΗ. ΠΑΡΑΛΕΙΨΗ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ – ΚΑΤΑΦΑΝΗΣ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΣΥΓΚΡΙΝΟΜΕΝΟ ΠΡΟΑΧΘΕΝΤΑ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ ΤΗΣ – ΚΑΤΑΧΡΗΣΤΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ ΔΙΕΥΘΥΝΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ – ΑΔΙΚΟΠΡΑΞΙΑ. ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ ΙΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΙΣΘΟΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΦΟΡΑ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΕΙΨΗΣ ΠΡΟΑΓΩΓΗΣ. ΕΝΣΤΑΣΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ ΕΠΙΔΙΚΗΣ ΑΞΙΩΣΗΣ – ΑΝΤΕΝΣΤΑΣΗ. ΕΠΙΔΙΚΑΣΗ ΠΕΡΑΝ ΤΟΥ ΑΙΤΗΘΕΝΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ – ΔΕΣΜΕΥΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΤΑΒΙΒΑΣΤΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΕΦΕΣΗΣ. ΔΕΚΤΗ Η ΑΝΑΚΟΠΗ. ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΕΦΕΣΗΣ. Ειδική εκκαθάριση τραπεζικής εταιρείας – Απαιτήσεις για διαφορές αποδοχών λόγω παράλειψης προαγωγής υπαλλήλου της υπό καθεστώς εκκαθάρισης τραπεζικής εταιρίας – Άσκηση ανακοπής – Αίτημα για την αναγνώριση της παράλειψης προαγωγής και για την επαλήθευση των απαιτήσεων από τις διαφορές αποδοχών, ως χρέη της υπό ειδική εκκαθάριση τελούσας τράπεζας. Ειδικότερα, εν προκειμένω, προκύπτει ότι η ανακόπτουσα/εφεσίβλητη υπερτερεί σε σχέση με τον συγκρινόμενο προαχθέντα συνάδελφό της, σε σημαντικούς τομείς δηλ. στην υπηρεσιακή εξέλιξη, στην άσκηση υπευθύνων καθηκόντων, στα επιμορφωτικά σεμινάρια, ενώ στους υπόλοιπους τομείς, γενική και ειδική αρχαιότητα, στους οποίους υστερεί, αυτοί αντισταθμίζονται από την υπεροχή της στην άσκηση υπευθύνων καθηκόντων και στην εμπειρία στις τραπεζικές εργασίες, τα οποία αποτελούν κυριότερο και σημαντικότερο κριτήριο. Προκύπτει λοιπόν, η καταφανής υπεροχή της εφεσίβλητης έναντι του συγκρινόμενου συναδέλφου της, ο οποίος προήχθη αντ’ αυτής και συνεπώς η παράλειψη προαγωγής της, από το βαθμό του Τμηματάρχη A’ στο βαθμό του Υποδιευθυντή, κατά την προαγωγική κρίση της 24.11.2010 συνιστά καταχρηστική άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος. Παρέλκει δε, η σύγκριση της εφεσίβλητης και με τους λοιπούς συναδέλφους της που προήχθησαν κατά τις επόμενες προαγωγικές κρίσεις. Περαιτέρω, η εφεσίβλητη, εξαιτίας της παράλειψης προαγωγής της κατά την παραπάνω προαγωγική κρίση, δικαιούται ως αποζημίωση τη μισθολογική διαφορά που προκύπτει μεταξύ του βαθμού του Τμηματάρχη A’ και του βαθμού του Υποδιευθυντή, από τις 24.11.2010 μέχρι την αποχώρησή της στις 31.3.2012, η οποία ανέρχεται στο ποσό των 26.487,85 ευρώ. Επίσης, κατά το χρόνο άσκησης της ένδικης ανακοπής, οι αξιώσεις της εφεσίβλητης δεν είχαν υποπέσει σε παραγραφή, ούτε εν επιδικία. Τέλος, έσφαλε το πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που επιδίκασε ποσό πέραν του αιτηθέντος, ελλείψει όμως, σχετικού λόγου εφέσεως το παρόν Δικαστήριο δεν δύναται να εξαφανίσει το εν λόγω κεφάλαιο της εκκαλουμένης. Κατόπιν όλων των παραπάνω, αποδεικνύεται ότι η εκκαλούμενη απόφαση, που δέχθηκε την ανακοπή, δεν έσφαλε. Απορρίπτει την έφεση κατά της υπ’αρ. η 445/23 απόφασης του ΠολΠρωτΑθ. [ Αρ.68 Ν. 3601/07, αρ. 145,146 Ν.4261/14, αρ. 21,25,91,92 ΠτΚ, αρ.174, 180, 201, 207,261,270, 281, 914, 937ΑΚ, αρ. 12 Ν.1082/80, αρ. 68,106, 269, 527, 533 παρ. 2, 764, 765 ΚΠολΔ, αρ. 102 παρ. 4 Ν.4139/13, Καν.Τρ. Ελλάδος 180/3/2016 ]