COVID-19 – EΜΒΟΛΙΑΣΜΟΣ – ΕΥΠΑΘΕΙΣ ΟΜΑΔΕΣ. ΑΓΩΓΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗΣ ΓΙΑ ΒΛΑΒΗ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΤ’ΑΡ.105 ΕισΝΑΚ – ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΗ ΒΑΣΗ ΑΓΩΓΗΣ ΕΚ ΤΟΥ ΑΡ.4 ΠΑΡ.5 ΤΟΥ ΣΥΝΤ. – ΔΕΚΤΗ ΕΝ ΜΕΡΕΙ Η ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΗ ΒΑΣΗ – ΧΡΗΜΑΤΙΚΗ ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΣΗ ΓΙΑ ΗΘΙΚΗ ΒΛΑΒΗ. ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΛ ΤΟΥ ΣΤΕ. Με την κρινόμενη αγωγή ζητείται να αναγνωρισθεί η υποχρέωση του εναγόμενου Δημοσίου να καταβάλει στον ενάγοντα, βάσει του άρθρου 105 του ΕισΝΑΚ, ή, επικουρικώς, κατά την παρ. 5 του άρθρου 4 του Συντ., αποζημίωση για την αποκατάσταση της υλικής ζημίας και της, κατ’ άρθρο 932 του ΑΚ, ηθικής βλάβης που ο ενάγων ισχυρίζεται ότι έχει υποστεί από παρενέργειες, μετά από τον προληπτικό του εμβολιασμό έναντι του ιού «COVID- 19», με συγκεκριμένο εμβόλιο. Ειδικότερα, με την κρινόμενη αγωγή αποδίδεται στο εναγόμενο Δημόσιο η παρανομία οργάνου του και, συγκεκριμένα, της Εθνικής Επιτροπής Εμβολιασμών, που επέτρεψε τον εμβολιασμό με το επίμαχο εμβόλιο προσώπων με την πάθηση του ενάγοντος, ήτοι πολλαπλή σκλήρυνση, παρά τα περιορισμένα ιατρικά δεδομένα – Ωστόσο, η αποδιδόμενη αυτή παρανομία, εν προκειμένω, δεν στοιχειοθετείται, καθώς, το επίμαχο εμβόλιο, διέθετε κεντρική άδεια κυκλοφορίας, με απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και μάλιστα όπως έγινε δεκτό από την Ολ του ΣτΕ (1762- 4/2023) , το εμβόλιο αυτό δεν ήταν πειραματικό ή δοκιμαστικό, αλλά κυκλοφορούσε με βάση την άδεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, μετά από αυστηρό έλεγχο από τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκων. Συνεπώς, δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις για τη γένεση αποζημιωτικής ευθύνης του Δημοσίου, κατά άρθρο 105 ΕισΝΑΚ και η αγωγή, ως προς την κύρια βάση της, είναι αβάσιμη. Ως προς την επικουρική βάση της αγωγής, εκ του άρθρου 4 παρ. 5 του Συντ., λαμβάνοντας υπ’ όψιν τις σοβαρές παρενέργειες του ενάγοντος, ήτοι την πρόκληση σε αυτόν οξείας διάσπαρτης εγκεφαλιομυελίτιδας (ADEM), καθώς και ότι, με βάση την αξιολόγηση της σχετικής κίτρινης κάρτας από την αρμόδια Επιτροπή του ΕΟΦ, θεωρήθηκε πιθανή η συσχέτιση της εν λόγω ανεπιθύμητης ενέργειας με τον εμβολιασμό του με το συγκεκριμένο εμβόλιο, έχει επέλθει ευθέως βλάβη της υγείας του ενάγοντος και γι’αυτό το λόγο το Δικαστήριο κρίνει ως προσήκον να επιδικασθεί στον ενάγοντα το ποσό των 50.000 ευρώ, προς εύλογη αποκατάσταση της ηθικής του βλάβης. Δεκτή εν μέρει η αγωγή, ως προς την επικουρική της βάση. [ Αρ. 932 ΑΚ, αρ. 105 ΕισΝΑΚ, αρ. 4 παρ. 5, 25 παρ. 4 Συντ., αρ. 51 Ν. 4764/20, αρ.3 ΚΥΑ Γ.Π.οικ.75769/6.12.2021, Καν. 762/2004, Καν. 507/2006 ]